Жах
Дзень ці ноч будзе там захапляць небасхіл,
Інь ці Ян панаваць будзе ў сьвеце,
правы, мабыць, ці левы тваіх думак ухіл -
усё роўна, калі гінуць дзеці...
Дзень ці ноч будзе там захапляць небасхіл,
Інь ці Ян панаваць будзе ў сьвеце,
правы, мабыць, ці левы тваіх думак ухіл -
усё роўна, калі гінуць дзеці...
(памяці Генадзя Бураўкіна)
Павольна назіраць за цішынёй
у позірках бязглуздасьці шалёнай,
што для сьляпых ужо будзе глыбінёй,
(памяці героеў Нябеснай сотні)
Хмары ўшчэнт разьбіты воем.
Потым будуць памінаць
гэты час як час герояў, -
Хай ня вельмі прыгожыя, мабыць,
ды, напэўна, ня новыя словы, -
але ж вас усіх бясконца хай вабіць
прыгажосьць нашай роднае мовы!
Болей я не вярнуся дахаты,
не вазьмусь за каханай руку,
бо, калі ўжо пайшоў брат на брата,
я ня здолеў застацца ў баку!..
Аднойчы мы зробім гэта:
забудземся на падманы,
паветра глынЕм духмянае -
ды разам уцячэм на край сьвета!..
Маўчы, калі жадаеш, сябар...
Хай гукі пахавае сорам,
які мы позіркам адорым,
а потым скажам: "Гэта хабар!"
Калі дзяржава пачынае забіваць, яна заўсёды называе сябе Радзімай. (А.Стрындберг)
* * *
Калі злы пан галосіць недарэчна;
"А дзе ж падзелісь нашы салаўі?"
Блакітны анёл на чырвоных шпалерах
губляе калісьці бялюткія крылы
нібы адмыслова... Нібы набалела...
І вецер-пакутнік крыху баязліва
Чорнае неба. Чырвоныя вочы.
Вецер бы сьціплы. Ды й сонца смуткуе.
А прамяні там дзіцячыя, Ойча,
некалі дождж мо сьлязьмі ўратуе?..
Хай пройдзе сто гадоў ці сто хвілін –
у душы, у сэрцы, нават у вачах
я захаваю велічны, сьвяты
мой бел-чырвона-белы родны сьцяг!
На шэрых сьценах млее цiшыня,
яшчэ баляць пабiтыя бакi,
у ваконнай клетцы плачуць гукi дня,
i кайданкi. Канешне, кайданкi...