Кайданкi

На шэрых сьценах млее цiшыня,

яшчэ баляць пабiтыя бакi,

у ваконнай клетцы плачуць гукi дня,

i кайданкi. Канешне, кайданкi...

Дзьвярэй жалезных непахiсны гмах

закiне зноў у думак цягнiкi,

нiбыта ведзьму ў вогнішча манах.

I кайданкi, вядома ж. Кайданкi...

Аднак iдэю нельга закаваць!

Яна, як хвалi велічнай ракi,

свабодай будзе сэрцы запаўняць

скрозь сьцены, клеткi, дзьверы, кайданкi!