Вочы ды неба Чарнобыля

Чорнае неба. Чырвоныя вочы.

Вецер бы сьціплы. Ды й сонца смуткуе.

А прамяні там дзіцячыя, Ойча,

некалі дождж мо сьлязьмі ўратуе?..

Вочы барвовыя. Чорнае неба.

Й там жа калісьці каханьне блукала,

сэрцы спыняла водарам глебы,

колам па лёсах людзкіх грукатала!..

Неба - усё чорнае. Вочы - чырвоныя.

Ужо больш ня чутны гоман пусты

там мінакоў... Толькі птушкі свавольныя

зрэдку ўзводзяць масты скрозь гады

зь сьпеваў даволі нязграбных. І зноў

цераз смугу ўсё ляцяць да нас вольныя

позіркі хлопцаў: вочы - бы кроў;

й твары дзяўчат - гэта неба вугольнае...