Матчына мова

Крыжы вывозяць у нікуды із Курапатаў...
Дзе і стары, й малы, і бедны, і багаты,
дзе бацька, маці, брат, сястра ды свАты,
дзе не народжаныя мроі й немаўляты...

Дзе чароўны той лес
у абдымках азер,
што калiсь я знайшоў
на свiтанку?!

(з нагоды наданьня 25 жніўня 1991 года Дэклярацыі аб дзяржаўным сувэрэнітэце Беларусі сілы канстытуцыйнага закону)
Быць беларусамі - вольнымі звацца;
не пакідаць сваякоў у нудзе;
крочыць наперад і не баяцца

Дзе вы, маўклівыя сведкі
хворых сучасных грымас
дзікай ды тоўстай суседкі?
Паўла забілі за вас!

У гушчары, каля цёмнай пячоры,
дзе галосяць вятры-ваяры
ў навальніцу - ні заўтра, ні ўчора,
а заўсёды - смяяліся мы.

Цукровы капялюш у аблОкавых абдымках -
да болю дзiўны край у Бога на мяжы.
Яго шалёны моц застАнецца на здымках
бурштынавых прыкрас зiготкае душы.

Ты памятай, галубка, верасы,
якія мы ня бачылі ніколі
ў ціхім, па-вяснову млосным полі,
дзе я з табою не гуляў басы.

Зіготкія зоры -
Зіготкія усьмешкі...
І нават сам волат
стаміўся б нарэшце!

Шалёны вецер-волат пакрысе
ўсіх з вуліц зьмёў пад коўдравыя столі,
каб сам насам завулкам пець пра тое,
што дзень больш цеплыні не прынясе.

Самотным, голым лес зрабiўся за хвiлiну,
нiбы хмяльны мастак паслаў яму праклён.
Ды холаду куфАр загнаў, бы нож, у спiну
нам восеньскi жабрак. Сучасны Вавiлон

Дзень ці ноч будзе там захапляць небасхіл,
Інь ці Ян панаваць будзе ў сьвеце,
правы, мабыць, ці левы тваіх думак ухіл -
усё роўна, калі гінуць дзеці...

(памяці Генадзя Бураўкіна)
Павольна назіраць за цішынёй
у позірках бязглуздасьці шалёнай,
што для сьляпых ужо будзе глыбінёй,