Лес

Дзе чароўны той лес

у абдымках азер,

што калiсь я знайшоў

на свiтанку?!

У iм, нiбыта натоўп

маладых каралеў,

сто дубоў мяне стрэлi

на ганку.

I нязвыклы абшар

спрэс сiвой даўнiны

падхапiў мой уздых

абамлелы,

калi чорны крумкач

падарыў мне крылЫ

пад усмешкi аблокаў

зшалелых.

КрЫлы ўзнялi мяне

да такой вышынi,

што нiжэй апынулiся

зоры!

Й падарылi сусвет

для маей цiшынi

з спелых ягад,

кахання i мора!..

I яны прыняслi

мне далекiх нябес

скрынi дзве

ды валiзак праменняў.

Але ж я iх ня здолеў

пранесцi праз лёс

свой, мiж смутку

й жалОбы насення...

Вось тады лесавы

распавеў пра труну,

што чакае ўжо

вельмi доўга

цi музЫку бяз рук,

цi кабеты цнату;

цi маiх прабачэнняў,

цi бога...

I згубiўся мой зрок,

і пагоршыўся слых,

і зямля з-пад лапцей

паляцела -

Так згубiў я той лес...

Мне вярнуўся мой уздых -

з тых часоў ён вось толькi

здранцвелы.