Восень

Самотным, голым лес зрабiўся за хвiлiну,

нiбы хмяльны мастак паслаў яму праклён.

Ды холаду куфАр загнаў, бы нож, у спiну

нам восеньскi жабрак. Сучасны Вавiлон

стварыў ён абы як у кожнае кватэры.

I гэты дэкаданс нiяк нам не забiць.

Ты чуеш? - недзе там, у д'яблавым партэры

ўжо рэквiем глухi па нам усiм гучыць...

Суворы лiстапад, бы кайданы, сьцiскае

ўшчэнт рукi, моцна б'е сiвым дажджом у твар.

I толькi ў сьне вясна балюча абяцае

аднойчы ўратаваць ад жоўтых злых пачвар.