* * *

У гушчары, каля цёмнай пячоры,

дзе галосяць вятры-ваяры

ў навальніцу - ні заўтра, ні ўчора,

а заўсёды - смяяліся мы.

Ды гулялі ля спелай крушыны

ў абдымках няўцямных нябёс.

Непагоддзе нам вальсы кружыла,

а пярун яркі водар усё нёс:

ціхай цноты, гарачага хлеба

і шалёных, квітнеючых мар.

Мы гадалі з табою, што трэба

толькі нам... Той скалелы гушчар

з дробных слёз - каля цёмнай пячоры,

дзе галосяць вятры кожны раз

у навальніцу - напэўна, ніколі

не забудзецца болей на нас...