Зноў зiма адаб'ецца на твары
адчуваньнем чыёй-та тугi -
так губляюць дзiцячыя мары
тыя, хто абуджае глухiх.
Новы дзень распачнецца iрвотай
ды ўжо вельмi знаёмай хлусьнёю,
што цячэ з тэлевiзара потам,
а ў галовы трапляе крывёю.
Толькi позiрк знаходзiць iмгненьне
перад тым, як звалiцца ў страх.
Нават ужо не хапае натхненьня...
* * *
Захавайце свабоду ў вачах!
Не губляйце i волi ў думках,
каб ня быць пахаваным у сьне
пра забiтых iмглою стасункаў
чорных птушак!..
Усьмiхнiцеся мне...
