Крывёю напісаў на белым сьнезе,
нібы агнём на велічных аблоках,
куды адзіны Бог уначы залезе:
“Кахаю Беларусь, што у кожных сэрца крохах!
Натхняюсь ёю! Шчыра ахвярую
ёй кожны подых свой і крок павольны!
Ня трэба мне нішто! Яе такую,
як ёсьць, кахаю! Веру: будзе вольнай!”
… Я ведаю: калі адступіць гора,
калі народ павольна ўзьніме сьцягі
сваёй свабоды – я ў гэтым буду моры
людскім ламаць нядолі брыдкай дахі!
А потым вольны вецер перамогі
ўзьніме над маёю галавою
ўсё тое, што пісаў у дапамогу
Радзіме я чырвонаю крывёю!!!
