Чорнае неба. Чырвоныя вочы.
Вецер бы сьціплы. Ды й сонца смуткуе.
А прамяні там дзіцячыя, Ойча,
некалі дождж мо сьлязьмі ўратуе?..
Вочы барвовыя. Чорнае неба.
Й там жа калісьці каханьне блукала,
сэрцы спыняла водарам глебы,
колам па лёсах людзкіх грукатала!..
Неба - усё чорнае. Вочы - чырвоныя.
Ужо больш ня чутны гоман пусты
там мінакоў... Толькі птушкі свавольныя
зрэдку ўзводзяць масты скрозь гады
зь сьпеваў даволі нязграбных. І зноў
цераз смугу ўсё ляцяць да нас вольныя
позіркі хлопцаў: вочы - бы кроў;
й твары дзяўчат - гэта неба вугольнае...
