На шэрых сьценах млее цiшыня,
яшчэ баляць пабiтыя бакi,
у ваконнай клетцы плачуць гукi дня,
i кайданкi. Канешне, кайданкi...
Дзьвярэй жалезных непахiсны гмах
закiне зноў у думак цягнiкi,
нiбыта ведзьму ў вогнішча манах.
I кайданкi, вядома ж. Кайданкi...
Аднак iдэю нельга закаваць!
Яна, як хвалi велічнай ракi,
свабодай будзе сэрцы запаўняць
скрозь сьцены, клеткi, дзьверы, кайданкi!
