Бясконцае поле нямых хмарачосаў
хавае старанна чырвонае сонца.
Ды й позiркi iх напалохалi восень-
пакутнiцу. Гора здаецца бясконцым...
Апошнiя кроплi дажджоў-немаўлятак
раптоўна зьнiшчаюць яскравыя мары.
Сваiм супакоем зьдзiўляюць нашчадкi
Iсуса старога. I кожны на твары
малюе ўсьмешку. А сэрца - у брудзе
ад слаўных iмгненьняў, забiтых сьлязьмi
бацькоў ды дзяўчынак. У гэтай атруце
Зямля пахаваная... разам зь людзьмi...
