Ты памятай, галубка, верасы,
якія мы ня бачылі ніколі
ў ціхім, па-вяснову млосным полі,
дзе я з табою не гуляў басы.
Шчэ памятай, радзімая, кіно,
якое мы ніколі не глядзелі,
у абдымках патануўшы. Ды арэлі -
ня гойдалісь на іх мы ўсё адно.
Ты памятай, пяшчотная, той час,
калі мы ўсьміхаліся ад зьзяньня
ў вачах адзін аднога зор каханьня -
яно адзінае, што ўсё ж было ў нас!
