Хворыя хвалi змываюць анёлаў,
намаляваных тугою на скуры.
Недзе сьмяюцца натоўпы законаў -
думкi хаваюць за цёмныя мУры.
Раптам зацiхне апошнi музЫка -
песьня, напэўна, зьнiкае ў мроях.
Мабыць, з-за леса надзеi - глядзi-ка! -
бачна й дагэтуль народных герояў,
дужых ды сьмелых, нiбы тыя цмокi,
што баранiлi ад пекла Айчыну?!
Кажаш, што лес гэты вельмi далёка?
Сэрцам глядзi, а не толькi вачыма!!!
