Самотным, голым лес зрабiўся за хвiлiну,
нiбы хмяльны мастак паслаў яму праклён.
Ды холаду куфАр загнаў, бы нож, у спiну
нам восеньскi жабрак. Сучасны Вавiлон
стварыў ён абы як у кожнае кватэры.
I гэты дэкаданс нiяк нам не забiць.
Ты чуеш? - недзе там, у д'яблавым партэры
ўжо рэквiем глухi па нам усiм гучыць...
Суворы лiстапад, бы кайданы, сьцiскае
ўшчэнт рукi, моцна б'е сiвым дажджом у твар.
I толькi ў сьне вясна балюча абяцае
аднойчы ўратаваць ад жоўтых злых пачвар.
