Хай не сцiхае мова нашых вёсак
У сцюдзёных хатах каменных лясоу,
Хай мова мне падораная лесам
Ярчэй гучыць ад новых гучных слоу.
Хай нiкалi яна не затухае,
Як вогнiшча у пячы маiх дзядоу,
Няхай яна як попел абгарае
У гарачых гутарках аб сэнсе новых слоу.
Хай не губляеца яна сярод астатнiх
З-за падабенства гукау, литар, слоу...
М вось стаiть яна сярод выдатных
Прыгожых и падобных iншых моу.
Але на п'едыстале прыгажосцi
Яна узышла на самыя вярхi,
I вось цяпер яна, як у маладосьцi,
З напеунасцю свпаёй на вышынi.
I запяе яна зязюлей флейтай
Ад рэчак и да самай вышынi.
I адгукнецца у сэрцы нешта рэхам,
Я песнi, што калiсьцi пелi мы...
I мова разгарне свае далонi.
Адчынiць перад намi новы свет.
У нататках, вершах, жартах и размовах,
Каб ведаць кожны сказ як запавед...
