Апантанасць

Бясконцае поле нямых хмарачосаў

хавае старанна чырвонае сонца.

Ды й позiркi iх напалохалi восень-

пакутнiцу. Гора здаецца бясконцым...

Апошнiя кроплi дажджоў-немаўлятак

раптоўна зьнiшчаюць яскравыя мары.

Сваiм супакоем зьдзiўляюць нашчадкi

Iсуса старога. I кожны на твары

малюе ўсьмешку. А сэрца - у брудзе

ад слаўных iмгненьняў, забiтых сьлязьмi

бацькоў ды дзяўчынак. У гэтай атруце

Зямля пахаваная... разам зь людзьмi...