Шалёны вецер-волат пакрысе
ўсіх з вуліц зьмёў пад коўдравыя столі,
каб сам насам завулкам пець пра тое,
што дзень больш цеплыні не прынясе.
І шэрыя нябёсы патлусьцелі,
забыўшыся на ўхмылкі летніх зор.
А лісьці чырваньню атрутнай, бы кагор,
натоўпам долу мітусьліва паляцелі.
Вось так памёр у цемры адзічэлы
ад адзіноцтва горад-немаўля,
і нават квапная да некалі зямля
зрабілася ў пустэчы абнішчэлай.
Ды грымнуў дождж рапсодыяй бяды,
расплюшчыўшы тут лужын рты нямыя!
Цяпер надоўга халады старыя
нас усіх запруць кудысьці не туды...
