Калыханка

(памяці Генадзя Бураўкіна)

Павольна назіраць за цішынёй

у позірках бязглуздасьці шалёнай,

што для сьляпых ужо будзе глыбінёй,

і цемраю - для думкамі палонных...

Самотна слухаць велічы сьвятло,

ды ведаць словы - дзіўныя пачвары.

Успамінаць пра тое, што было -

і ліці дабрыню сьлязьмі па твары.

І зноўку дыхаць водарам лясным

ды сьпевамі малінаўкі-сялянкі.

А потым бачыць дзІвасныя сны

пад гукі той спрадвечнай "Калыханкі"...