Дзе чароўны той лес
у абдымках азер,
што калiсь я знайшоў
на свiтанку?!
У iм, нiбыта натоўп
маладых каралеў,
сто дубоў мяне стрэлi
на ганку.
I нязвыклы абшар
спрэс сiвой даўнiны
падхапiў мой уздых
абамлелы,
калi чорны крумкач
падарыў мне крылЫ
пад усмешкi аблокаў
зшалелых.
КрЫлы ўзнялi мяне
да такой вышынi,
што нiжэй апынулiся
зоры!
Й падарылi сусвет
для маей цiшынi
з спелых ягад,
кахання i мора!..
I яны прыняслi
мне далекiх нябес
скрынi дзве
ды валiзак праменняў.
Але ж я iх ня здолеў
пранесцi праз лёс
свой, мiж смутку
й жалОбы насення...
Вось тады лесавы
распавеў пра труну,
што чакае ўжо
вельмi доўга
цi музЫку бяз рук,
цi кабеты цнату;
цi маiх прабачэнняў,
цi бога...
I згубiўся мой зрок,
і пагоршыўся слых,
і зямля з-пад лапцей
паляцела -
Так згубiў я той лес...
Мне вярнуўся мой уздых -
з тых часоў ён вось толькi
здранцвелы.
