Усё радзей чую я беларускую мову,
Нiбы гэтая мова зусiм не мая…
Быццам хтосьцi стварыў невядомыя словы,
Каб хаваць свае думкi ад другiх удвая.
Гэта мова, каб марыць, мова, каб верыць,
Каб пяшчотна яму пра каханне шаптаць.
Ды хiба ты не чуеш, што на мове на гэтай
Усе бярозкi у лесе тваiм гаманяць?!
Ей пяе серанады ўначы шумны ветрык,
I на ёй шапацяць у палях каласы.
А дзяўчына вяночак пляце з сiнiх кветак:
Беларускiя кветкi – мае васiлькi.
Мне бабуля нясе малако ў збаночку
I ад хлеба духмяны акрайчык дае.
Быццам самi, мае заплюшчаюцца вочы,
I прыемная млявасць у маёй галаве…
Гэты водар i смак прымушаюць на момант
Пазабыцца на тое, адкуль ты прыйшоў,
I прыслухацца сэрцам да роднага дому,
Дзе каханне i шчасце нарэшце знайшоў.
I тады зразумееш, што ты ўсмiхнуўся,
Што душа заспявала у грудзях, бы жаўрук…
Быццам сонечны зайчык у сэрцы прачнуўся,
Каб напомнiць, што ты – беларускi дзяцюк.
Калi некаму сорамна роднае слова
Вымаўляць пры знаёмых сваiх цi сябрах,
Дык таму адкажу я, што сорамна дома
Анiчога не ведаць аб сваiх каранях.
I саромецца трэба таго, што не хочаш
Ты дазнацца пра продкаў сваiх, iх жыццё.
Паважаць варта тых, хто любiў сваю мову
I жадаў навучыць ей дзiцятка свае.
Беларуская мова заўсёды са мною.
Ты прыходзiш у казках, з’яўляешся у снах.
Да цябе я iмкнуся са шчырай любоўю
I чытаю цябе у любiмых вачах.
Беларусы цябе пазабылi з вякамi:
Прынiжалi русiны, палякi, i зноў
Я жадаю пачуць цябе над гарадамi,
Беларуская песня палёў i лясоў!
2009 г.
