Восем літар

Святлана, Святланка, Святланачка...

Даражэй за цябе

мне нiчога на свеце няма.

Ты глядзiш з фотакарткi,

не ведаеш нават,

што хтось

паўтарае ў адчаi

даражэйшыя самыя ў свеце

восем лiтар твайго iмя.

Я баяўся цябе

незнарокам чым-небудзь пакрыўдзiць.

нават вершы свае

нiколi табе не дарыў.

Ты далёка цяпер —

а раёнка табе не прыходзiць,

у якой пра цябе

я некалькi вершаў змясцiў.

Вось i ўсё.

Я на гэтым канчаю свой дзённiк.

Тры гады я чакаў

непазбежнага гэтага дня.

Бывай, наша юнацтва

i школьная парта у класе,

за якой ты звычайна

сядзела чамусьцi адна.

Толькi лепшае ўсё

помню я пра цябе.

Не, няпраўда, што ты

для мяне усяго успамiн.

Не з фотакарткай маўклiвай

я гавару пра былое,

а з табой размаўляю

адзiн на адзiн.

Святлана, Святланка, Святланачка...

4,5,7 чэрвеня 1996 г.